Jón Gnarr náði á forsíðu 20 minutes í Lausanne

Það er alltaf gaman að sjá þegar að landanum tekst vel upp. Margan stjórnmálamanninn dreymir um að verða frægur, jafnt heima sem í útlöndum. Kannski að Jóni Gnarr sé að takast þetta tvennt þ.e. að verða afburða stjórnmálamaður og afburða grínísti sem tekið er eftir. Jón Gnarr rataði á forsíðu blaðs í Lausanne í Sviss eins og sést hér að neðan. Það er vonandi að frægðin standi lengur en í 20 mínútur!

 

 

 

 

Efnahagur og velferð þjóðar

Það er að koma í ljós það sem flestir vissu fyrir þ.e. að gífurlegur samdráttur yrði í einkaneyslu landsmanna eftir þær auknu álögur sem að lagðar hafa verið á fyrirtæki og fjölskyldur þessa lands. Það þarf ekki að koma á óvart, en þær tölur sem birtar hafa verið segja manni að um ,,efnahagslegt svartnætti" sé að ræða. Til dæmis hefur samdráttur í sölu á húsgögnum mælst allt að 60% og nærri því helmings samdráttur í sölu á raftækjum og það þarf ekki að tala um endurnýjum bíla o.s.frv. Það getur hver maður skilið að það þarf að reka hið opinbera og afla fjár til þess að standa undir samneyslunni. Ég verð að segja að ég skil ekki fjármálaráðherra að hreykja sér af því að hafa náð í fleiri krónur með skattahækkunum, þegar eftir stendur að sennilega er um mesta samdrátt að ræða á lýðveldistímum. Kannski fer ég rangt með en þá leiðréttir einhver góður maður það.

Við erum einungis að ræða um skammtímaáhrifin og þau segja ekki nema takmarkaða sögu. Hvað gerist þegar að samdrátturinn verður langvarandi og umsvifin í hagkerfinu halda áfram að minnka og tekjustofnar hins opinbera hrynja, á þá að róa á sömu mið? Er ekki verið að skapa efnahagsástand sem að dregur máttinn og viljann úr fyrirtækjum og fjárfestum til þess að standa í atvinnustarfssemi, og vissir aðilar telja jafnvel betra að hætta rekstri þar sem að tekjurnar fara að stærstum hluta í fastan kostnað.

Efnahagsstjórnin í núverandi árferði þyrfti að snúast um að lækka skatta og skapa ríkinu langtíma tekjustofna. Sá bóndi sem að hlúir ekki að bústofni sínum missir fljótt þann ávinning sem að skepnurnar gefa. Er það ekki einmitt sem er að gerast núna í íslensku samfélagi? Er þetta sú velferð og fyrirhyggja sem við viljum á Íslandi framtíðarinnar?

 

Þarf foringinn ekki að líta til baka

Það hefur aldrei verið öfundsvert að gegna opinberu embætti og bjóða fram krafta sína í þágu samfélagsins. Helsti vandi leiðtoganna í stjórnmálunum þessa dagana birtist helst í því að það eru fáir fylgjendur sem hreinlega trúa á þá framtíðarsýn sem boðuð er - vantraustið virðist ráða ríkjum á mörgum víðstöðvum. Það kom mér svo sem ekkert á óvart að forsætisráðherra sé ósáttur við þá staðreynd að kjörfylgi stjórnarflokkanna mælist lítið þessa dagana eins og hann lýsir í viðtali í Fréttablaðinu í gær.

Einn helsti vandi forsætisráðherra í dag fólgin í þeirri staðreynd að það er erfitt að leiða og stýra málefnum landsmanna ef þeir eru á öndverðum meiði í flestum meiriháttar málum. Hlutirnir í stjórnmálunum verða ekki skýrari en það. Það þurfti ekki að segja kaupmönnunum í Silla & Valda hvað væri best, hagsmunir viðskiptavinanna voru alltaf í fyrsta sæti.

Stjórnmálamenn sem að ganga ekki í takt við vilja þjóðar sinnar, geta ekki dregið upp skýra framtíðarsýn, né sýnt með afgerandi hætti að þeir séu hæfir til þess að leiða þjóðina áfram ættu að líta til baka og sjá hverjir eru í stuðningsliðinu. Það er ekkert rangt við að viðurkenna að hafa mistekist ætlunarverkið en það er sínu verra að neyða afarkostum upp á þá sem ekki vilja þiggja dúsuna. Af ávöxtunum skulum við þekkja þá hljómaði iðulega hjá Silla & Valda, það sama á við um í dag og stjórnamálamenn verða að skilja að kjósendur taka ekki endalaust við skemmdum eplum.

Af frændsemi í norðurhöfum

Það hefur sýnt sig í gegnum tíðina að það er aldrei gott að gera samning á forsendum þriðja aðila eða vera í þeirri stöðu að geta sig hvergi hrært. Hugtakið norræn samvinna hefur kannski aldrei gagnast íslenskri þjóð með afgerandi hætti. Það sem vekur hins vegar athygli er að okkur hefur mistekist að koma skilaboðum okkar á framfæri svo mark sé á tekið. Auðvitað segja embættis- og stjórnmálamennirnir okkur annað. Kannski hefði verið betra að opna upplýsinga- og samskiptaskrifstofur í þeim löndum þar sem eigum hvað mest undir, í stað þess að vera að eyða himinháum upphæðum í rekstur skilanefnda, lögfræðinga og endurskoðenda á óraunverulegum töxtum (ekki illa meint). Í samskiptum mínum við erlenda aðila sem eru margir þá fæ ég oft spurningar um það hvort Ísland sé ekki gjaldþrota og hvort að fólk hafi yfirleitt í sig og á!

Er það ekki einmitt málið að okkur hefur mistekist að kynna hagsmuni okkar á afgerandi hátt. Ef málflutningur okka og málstaður er svo góður eins og við höfum haldið fram afhverju styðja þá norrænu frændþjóðirnar okkur ekki betur? Hefur núverandi staða ekki sýnt okkur Íslendingum að við verðum í framtíðinni að treysta á að misstíga okkur ekki á efnahagssviðinu heldur vera sjálfum okkur næg.

Það er alltaf sárt að reka sig á að vinirnir bregðist á ögurstund, það þýðir þó ekki að lífinu sé lokið. Ísland er ekki nafli alheimsins eins og fjölmiðlar og ferðamálafyrirtækin hafa keppst við að segja okkur. Við erum lítið land með mikilar auðlindir, vel menntaða þjóð sem býr við mikla lýðræðishefð. Við getum ræktað garðinn víðar en á Norðurlöndum. Lífsbjörgin í norðurhöfum verður að byggja á íslenskum raunveruleika en ekki frændsemi sem talað er um á hátíðarstund.

 

 

Sænsk lán háð Icesave

Síðasti vagninn farinn í bili

Ég skil það svo sem vel að menn séu óánægðir eftir að hafa misst af síðasta vagninum. Það er alltaf erfitt að koma prúðbúinn í partýið þegar langt er á það liðið og ætla sér að starta nýjum veisluhöldum.

Kannski hugsun Sir Winston Churchill sé gott innlegg í dæmið um það hvernig nálgunin hefur verið í Icesave málinu:

What could you hope to achieve except to be sunk in a bigger 
and more expensive ship this time

Sir Winston Churchill to Admiral Mountbatten

„Vorum nálægt samkomulagi“

Samstöðustjórnmál það sem koma skal?

Það læðist að manni sá grunur að forystumenn ríkisstjórnarinnar hafi leikið af sér með því að sitja heima í þessum kosningum og þannig gefið þjóðinni langt nef. Forystumennirnir láta eins og ekkert sé og virðast ekki skynja hjartslátt þjóðar sinnar, ekki frekar en fyrri stjórnvöld gerðu rétt fyrir hrun. Það segir mér svo hugur að það sé vaxandi undiralda gagnvart stjórnarflokkunum vegna þess hvernig þeir hafa umgengist fjöreggið. Kannski stefnum við til skamms tíma að samstöðustjórnmálum þar sem breið sátt þarf að ríkja um aðgerðir í helstu efnahags- og framfaramálum þjóðarinnar, Icesave, atvinnuppbyggingu o.s.frv. Það kann að vera að það sé besti leikurinn í stöðunni? Þjóðin kallar forystumennina til ábyrgðar og til þess að starfa á ábyrgan hátt að framförum og frekari velferð, finna lausnir sem gagnast fjölskyldum og fyrirtækjum þessa lands á næstu mánuðum. Of lengi hefur verið beðið eftir afgerandi lausnum og of mikill tími hefur farið til spillis. Nú er mál að girða í brók og stjórnmálamenn taki sér tak og finni aðrar lausnir en skattpíningu og flatan niðurskurð!

Ríkisstjórnin þarf að þétta raðirnar

Þjóðin sýnir vilja sinn í verki

Þjóðin hefur tjáð hug sinn með afgerandi hætti - stórt NEI. Það er spurning hvernig ber að túlka niðurstöðurnar, ein líkleg túlkun er sú að ríkisstjórn Íslands hafi tapað trausti almennings. Þjóðaratkvæðagreiðslan er söguleg fyrir lýðveldið Ísland þar sem gert er út um deilumál í beinum kosningum þ.e. meirihlutalýðræði ræður úrslitum. Í stjórnmálum þá er það svo að kjósendur velja þingmennina en þeir hafa takmörkuð áhrif þegar kemur að beinum ákvarðanatökum. Í Sviss er þess öfugt farið þar sem beinar atkvæðagreiðslur fara fram um mörg stærri mál sem hluti af beinu lýðræði. Það vekur furðu mína eftir að hafa fylgst með þessu máli utan frá í langan tíma að stjórnvöld hafa þverskallast við að hlusta á vilja þjóðarinnar og menn hafa hreinlega ekki gengið í takt við tíðarandann. Það er með hreinum ólíkindum að vel menntað og vel gefið fólk hafi ekki skynjað veruleikann.

Nær allir segja nei

Að kjósa eða kjósa ekki.....

Er það ekki skylda kosningabærra að mæta á kjörstað og uppfylla samfélagslegar skyldur sínar? Er það ekki eitt höfuðeinkenni lýðræðisþjóðfélaga að fólk sinnir samfélagslegum skyldum og kýs í þeim kosningum sem boðað er til í samræmi við gildandi lög og reglur viðkomandi ríkis? Það að forsætisráðherra lýðveldisins Íslands mætir ekki á kjörstað og jafnvel heldur ekki fjármálaráðherrann hljóta að teljast mjög sérstök tíðindi. Margur kann að segja að slík framkoma sé hrein móðgun við þá sem leggja mikið á sig til þess að sinna kalli samfélagsins. Margir Íslendingar í útlöndum þurfa að fara langan veg til þess eins að sækja kjörseðilinn og síðan þurfa menn að senda hann heim, jafnvel með hraðflutningafyrirtæki og greiða fyrir það þúsundir króna. Það má heldur ekki gleyma þeim sem þurfa að fara um lang veg innanlands til þess að kjósa. Er það sanngjarnt að leiðtogarnir sýni slæmt fordæmi og mæti ekki á kjörstað, er ekki eðlilegra að þeir þegi og mæti á kjörstað og ráðstafi sínu atkvæði á eigin forsendum eins og aðrir þegnar lýðveldisins Íslands?

Var það óvild?

Nú berast þær fréttir að fjármálaráðherra hyggist fyrir hönd hins opinbera leggja til nýtt hlutafé inn í Byr sparisjóð. Á sínum tíma felldi hið opinbera SPRON (stofnaður 1932) þrátt fyrir að erlendir kröfuhafar hafi sýnt vilja til þess að afskrifa rúm 20% af kröfum sínum. Með því að virða ekki vilja erlendu kröfuhafanna þá varð til gríðarlegt verðmætap og skattgreiðendur fá að endingu reikninginn. Hefði ekki verið hægt að vinna með erlendu kröfuhöfunum að því að endurskipuleggja SPRON:  

http://www.ruv.is/heim/frettir/frett/store64/item257406/ 

Var besta leiðin valin fyrir skattgreiðendur?

Ég velti því fyrir mér hvort að óvild í garð fyrrverandi Sparisjóðssjóra, Guðmundar Haukssonar, meðreiðarsveins íslensku bankadrengjanna hafi ráðið því hvernig fór? Auðvitað var sjóðurinn sem slíkur kominn langt frá þeim samfélagslegu markmiðum sem að einkenndu stofnun hans og tilgang. HF væðingin varð SPRON aldrei það gæfuspor eins og menn væntu en það er efni í aðra sögu.

Ef það fer svo að ríkið tekur yfir Byr sparisjóð þá verður fjármálaráðherra að skýra málin í sögulegu samhengi. Hvað réttlætir nú að fjármunum hins opinbera sé betur varið í Byr en Spron?

Núverandi fjármálaráðherra flutti þingsályktunartillögu ásamt félögum sínum í VG um SPRON á sínum tíma. Sjá hér að neðan:

http://www.althingi.is/altext/128/s/0008.html

Það er oft hollt að skoða söguna aftur í tímann. Tekið úr Mbl. 1. maí 1932 um stofnun Sparisjóðs Reykjavíkur: 

„Sparisjóðsstofnun þessi mun hafa vakið marga til umhugsunar um það, hve hjákátlega lítið því hefir verið sint á undanförnum árum, að örfa almenning til að safna fje í sparisjóði. Við allan atvinnurekstur landsmanna vantar reksturfje. En þeir menn, sem veita þjóðinni ódýrasta rekstursfjeð, með því að leggja í sparisjóð, eru ofsóttir á allar lundir. Löggjafarvaldið leggur sig í framkróka, til þess að ná sem mestu í skatta af sparifjáreigendum, í stað þess, ef forsjá rjeði í þessu land. þá ættu sparifjáreigendur, sem leggja fje sitt á borð með sjer í búskap þjóðarinnar, að eiga vísa vernd og aðhlynning stjórnarvaldanna.“

Andsetið ríkisútvarp

Það er að verða flestum ljóst að ríkisútvarp allra landsmanna er í annarlegu ástandi um þessar mundir. Sífellt afskipti stjórnmálamanna af þessari stofnun er með öllu ólíðandi. Það orkar tvímælis að búið sé að skera niður starfssemi fréttastofunnar á sama tíma og þjóðin þarf að fá traustar upplýsingar af málefnum líðandi stundar. Er ekki einmitt hægt að færa rök fyrir því að styrkja hefði átt fréttaþjónustuna á þessum örlaga tímum, tímum þar sem að fjölmiðlar í einkaeigu hafa og geta haft áhrif á það hvernig fréttirnar eru matreiddar? Því miður hefur ríkisútvarpið verið undir stöðugum afskiptum stjórnmálamanna og þetta sífellda gjamm stjórnmálamanna og annarra þrýstihópa hafa þegar valdið ríkisútvarpinu stórkostlegu tjóni. Nú er svo komið að ríkisútvarpið glímir við ímyndarvanda og trúverðugleikinn hefur beðið hnekki út í samfélaginu. Á árum áður þá sameinaði ríkisútvarpið þjóðina, úti á hafi, í sveitum og bæjum þessa lands. Hvað er til ráða nú? Það skiptir nefninlega fleira máli en einn jeppi!