Af silfrinum skulum við þekkja þá

Það var ánægjulegt að sjá íslenska handboltalandsliðið standa á verðlaunpallinum í Peking, og þrátt fyrir gullið hafi ekki skilað sér þá verða menn að vera ánægðir og raunsæir. Það var einhver tilfinning sem að sagði mér að það yrði að á brattann að sækja hjá landum í sjálfum úrslitaleiknum enda liðið búið að leika hreint frábærlega framan af. Frábær liðsheild og markvisst starf hafa greinilega skilað sínu. Á vellinum snýst þetta ekki um stærð þjóðanna sem í hlut eiga heldur fjölda leikmanna inn á vellinum.

Það var greinilegt að stíft leikjaprógramm og sennilega spennufallið eftir leikinn við Spán tók sinn toll. Árangurinn er samt einstakur og það má segja að framganga íslensku landsliðsmannanna hafi komið handboltanum í umræðuna, sérstaklega þar sem greinin er tiltölulega óþekkt í mörgum löndum, en það að New York Times fjalli um hið íslenska öskubuskuævintýri eru stórmerkilegar og jákvæð fyrir íþróttina í heild. Því miður hefðu fleiri ævintýri mátt líta dagsins ljós en það varð ekki raunin þar sem að stórþjóðirnar einokuðu verðlaunpallana. Sem starfsmaður hjá stærsta heimsíþróttasambandinu FIVB (Alþjóðablaksambandinu) með 220 aðildarsambönd innan sinna vébanda þá er rétt að greina frá því að fjölmargir vinir og félagar víða að heiminum hafa hringt til þess að óska mér til hamingju með íslenska handboltalandsliðið þó svo að ég hafi ekkert með það að gera og starfi að allt annarri íþrótt.

Það sýnir svo ekki verður um villst að menn hafa tekið eftir íslenska kraftaverkinu og er það vel. Handbolta landsliðið á það svo sannarlega skilið. Því fer samt fjarri að íslenskar afreksíþróttir standi undir nafni þegar að samanburðinum kemur við þær þjóðir sem að við viljum etja kappi við. Eftir að hafa starfað að íþróttamálum í langan tíma, jafnt á vegum sérsambands sem alþjóðasérsambands þá segir reynslan mér að starfsumhverfi sérsambandanna á Íslandi gæti verið mun betra en það er þeim þrautin þyngri að halda úti landsliðs og afrekstarfi þá sér í lagi í hópíþróttunum. Fjármagn eitt og sér gerir ekki allt þar sem að fagteymi, fastráðnir þjálfarar og virk framtíðarsýn þar sem að afrekshópar eru myndaðir með það fyrir augum að taka þátt í stórmótum 2010, 2012, 2014 og 2016 þurfa að vera í myndinni.

Það má heldur ekki gleyma stuðningi við íþróttamennina og þá sem að eiga að stýra skútunni. Það kerfi sem byggir á því að menn séu allt í einu, þ.e. stjórnarmenn, formenn, fjáröflunarmenn, sjálboðaliðar og framkvæmdaaðilar eru varahugavert. Auðvitað eru slík dæmi enn við lýði og ganga stundum upp en til langframa mun það ekki virka heldur leiða til þess að menn brenna út og hætta sjálfboðastarfinu og við það skerðist getan til afreka til mikilla muna. Sjálfboðaliðar eru og verða samt áfram mikilvægir í starfi frjálsra íþróttasamtaka eins og sérsamböndin eru en það þarf skilyrðislaust að búa til betri starfsskilyrði svo starfskraftar sjálboðaliðanna nýtist betur.

Í dag snúast hlutirnir um að starfið sé faglegt og það sé rekið af ábyrgð og festu. Krafan á hendur sérsamböndunum um að þau ali ekki bara upp afreksmennina, kosti útgerð þeirra, greiði jafnt þjálfunarkostnað, vinnutap, auk laun fagstarfsmanna og lykilstjórnenda sýnir svo ekki verður um villst að skyldurnar eru miklar og í raun mun meiri en raunveruleg geta oft á tíðum. Í raun er ekki hægt að reka afreksstarfið nema að stofna til mikilla fjárútláta á meðan á undirbúningstímanum stendur og oftast nær er boltanum velt áfram. Margur kann að segja menn verði að sníða stakk eftir vexti en það er nú sennilega raunveruleikinn hjá flestum sérsamböndunum sem starfa ekki á fullum afköstum í slíku umhverfi og geta þar af leiðandi ekki stutt nægjanlega við bakið á afreksfólki sínu eða getan til þess að halda úti afreksstarfi af einhverju viti er ekki til staðar.

Á meðan milljarða fjárfestingar hafa verið í íþróttamannvirkjum og mikill vöxtur í starfi sértækra samtaka sem að starfa eingöngu í héraði þá hefur afreksstefnan sjálf setið á hakanum. Til að mynda er staðan orðin þannig í sumum greinum að íþróttamennirnir eru að koma fram í eigin nafni til þess að afla fjár og þannig verður afreksstefnan fjarræn. Mörg sérsambönd eru í tilvistarkreppu og eiga ekki eingöngu í erfiðleikum með að reka starf sitt á landsvísu heldur eru þau líka í samkeppni við önnur innlend íþróttasamtök um fjármuni og bætta aðstöðu auk annarar fyrirgreiðslu. Það versta af öllu er þó þegar einkaaðilar, bæjar- og sveitarfélög eru farinn að reka eigin íþrótta- og utanríkispólitík án samráðs og samvinnu við sérsamböndin. Án efa kann ástandið að vera misjafnt á milli greina.

Við gleðjumst samt öll þegar vel gengur en gleymum oft því að mörg handtök liggja að baki árangri í þágu þjóðar. Árangur handboltalandsliðsins sýnir að að það er kominn tími til þess að sérsamböndin verði gerð að sterkari einingum, og hver getur ekki tekið undir það eftir að hafa séð þá landkynningu sem að streymt hefur frá erlendu fjölmiðlunum síðustu daga. Íþróttir eru ekki bara menning, heldur stórfelld landkynning, þar sem ný tengsl og ný tækifæri eru mynduð á milli einstaklinga og þjóða.  Þar  eru íþróttamennirnir í lykilhlutverki og það gleymist oft.

Að læðast með veggjum

Maður fer sér hægt í vinnunni á morgun eftir að Ítalir voru slegnir út í Evrópukeppninni í fótbolta. Það er kannski ekki nema von að maður læðist með veggjum enda 6 ítalskir samstarfsmenn mínir sem að verða með hangandi haus á morgun og sennilega fljótir að snúa upp á sig ef eitthvað bregður út af. Þeir áttu svo sannarlega von a meiru síðastliðinn föstudag en svona eru nú íþróttirnar. Menn eiga alltaf von á betri úrslitum áður en lagt er af stað í leikinn. Af tvennu illu þá var skárra að Spánn ynni leikinn enda hefði ekki orðið svefnsamt hérna fyrir þeim ítölsku sem að hefðu þeytt bílflauturnar í alla nótt eins og þeirra er siður. Annars er ég fljótur að minna félaga mína á þá staðreynd að litla Ísland vann Ítalíu 2-0 hérna um árið og þá eru þeir fljótir að láta sig hverfa en það særir stolt þeirra ítölsku að tapa á fótboltavellinum. Nú er bara að vona að rétta liðið vinni keppnina en vandi verður um það að spá þar sem að besta liður vinnur helst ekki eins og dæma hafa sýnt eða hvað veit ég svo sem um fótbolta? 

Hvort gilda landslög eða knattspyrnulög?

Það er ekki nýlunda að þjálfarar, leikmenn og forystumenn íþróttafélaga hafi skoðanir á ýmsu því er kemur upp í keppni á Íslandsmótum í hinum ýmsu greinum.  Gildir þá einu hvort um er að ræða knattspyrnu, handbolta og svo framvegis. Nú heyrði ég í Guðjóni Þórðarsyni þjálfara ÍA í kvöldfréttunum þar sem að hann gagnrýndi störf dómara og sagði þá hafa ákveðið að taka ÍA föstum tökum. Slæmt ef satt er. Ekki ætla ég mér að leggja neitt inn í þá umræðu en ljóst að mönnum svíður þegar á móti blæs og segja þá stundum eitthvað sem betur hefði mátt kyrrt liggja. Í vetur sem leið kom upp svipað atvik í handboltanum þegar að þjálfari kvennaliðs Stjörnunnar í Garðabæ fór mikinn í fjölmiðlum. Báðir þessir þjálfarar vísuðu í málfrelsið máli sínu til stuðnings og sögðu að landslög giltu í þessu landi (Íslandi).

Forystumenn og þjálfarar eru fyrirmyndir og til þeirra eru gerðar miklar kröfur um að þeir stígi varlega til jarðar, það er oft erfitt og sér í lagi að halda haus þegar mönnum finnst að sér vegið. Ég hef alltaf haft mikið álit á Guðjóni en hann virðist ekki hafa verið upp á sitt besta þarna. Íþróttahugsjónin gengur út á að allir séu jafnir í leik og ekkert manngreiningarálit þar á ferðinni en íþróttir eru ekki fullkomnar og auðvitað koma upp atvik sem oft orka tvímælis. Það sem vekur furðu mína er að virtir þjálfarar eru farnir að vísa í landslög og telja þau æðri lögum leiksins. Því er til að svara að það gilda agareglur fyrir allar íþróttagreinar og eru þær í samræmi við lög og reglur viðkomandi sérsambands og alþjóðasérsambands þess, í tilfelli Guðjóns reglur FIFA og í tilfelli þjálfara Stjörnunnar reglur IHF. Ef menn eru taldir brjóta agareglur þá fá leikmenn og þjálfarar refsingar í samræmi við agareglur viðkomandi greinar en ekki samkvæmt landsdómstólum í viðkomandi landi. Þessu virðast fjölmiðlamenn gleyma og láta menn hafa uppi stór orð um landslög sem eðli máls hafa ekkert með hlutina að gera jafnvel þó að menn vísi í það að um þeirra atvinnu sé að ræða.

Eitt af einkennum íþróttanna er að menn ganga til leiks með það í farteskinu að virða lög og reglur viðkomandi leiks. Ef menn telja á sér brotið þá verða menn að sækja rétt sinn í samræmi við lög og leikreglur þeirrar greinar þar sem hið meinta ástand átti sér stað. Það sér hver heilvita maður að erfitt yrði að láta starfið ganga upp ef menn sendu erindi sín alltaf áfram til landsdómstóla. Fjölmiðlar verða að gera sér grein fyrir þessu þegar þeir skjóta fréttum sínum í loftið án þess að setja fram skýringar.  Ekkert alþjóðasérsamband tekur við skipunum frá dómstól í því landi sem að upp hefur komið ástand enda væri þá engin þörf á því alþjóðasérsambandi sem þyrfti að glíma við landslög í hverju landi fyrir sig. Það sama er væntanlega í kortunum hjá íþróttahreyfingunni  en þar gildir að mál sem koma upp á hennar vettvangi verða að vera útkljáð þar og hvergi annarsstaðar.

Nú er bara að vona að menn setji niður deilur og gangi aftur til leiks.

Að verðleggja ímyndina

Mörg stórfyrirtæki leggja himinháar fjárhæðir í það að viðhalda ímynd sinni á markaðnum og stundum tekst illa til. Á fundi mínu með Robert de Kock framkvæmdastjóra samtaka íþróttavöruframleiðanda á fimmtudaginn þá tjáði hann mér að Credit Suisse bankinn hefði skotið sig í löppina þegar að nýrri ímyndarherferð þeirra kom vegna Euvrópumótsins í knattspyrnu sem að fram fer í Austurríki og í Sviss nú í júní mánuði.  Credit Suisse leitaði tilboða hjá Adidas, Puma og Nike vegna kaupa á 200.000 fótboltum sem þeir ætluðu að gefa viðskiptavinum sínum. Tilboð stórfyrirtækjanna með vottaðar verksmiðjur áttu ekki upp á pallborðið hjá Credit Suisse sem að samdi við verksmiðju sem að þykir stunda viðskipti á lágu siðferðilegu plani. Verðmunurinn var 30 sent á bolta og það var nóg til þess að Credit Suisse fór í ferðalag sem að nú hefur snúiist upp í andhverfu sína og skaðað ímynd bankans stórlega hér í Sviss. Það kom fram á fundinum að því miður vantar mikið upp á að stórfyrirtæki hjálpi til við að uppræta starfssemi sem að viðheldur barnaþrælkun og viðsjárverðum viðskiptaháttum þegar þau horfa í aurinn og gleyma ímyndinni eitt andartak. Þegar upp er staðið er skaðinn margfalt meiri en sparnaðurinn.

Síðasti vagninn

Ég ber virðingu fyrir því fólki sem að þráir að starfa í forystusveit íþróttanna og þá sérstaklega fyrir þeim sem að stíga á stokk og vilja fórna sínum tíma í þágu íþróttahreyfingarinnar. Það er alltaf að verða erfiðara að fá hæft fólk til þess að bjóða sig fram til starfa í samtökum sem að eru ekki rekin áfram af hagnaðarsjónarmiðinu. Það er miður. Eitt af einkennum íþróttasamtaka er sú staðreynd að margir fá að spreyta sig við stjórnunina en Það sem vekur athygli mína er sú staðreynd að menn geta boðið sig fram til formanns á síðasta degi og það er náttúrulega eitthvað sem hefði verið átt að vera búið að ræða í samtökum sem að byggja á sjálfboðastarfi. Öll óvissa er slæm.  Eitt af megineinkennum leiðtogans er að hann er hefur skýra framtíðarsýn um það hvernig hlutrnir eiga að vera og hefur þess utan ltillögur að gefandi lausnum. Því miður lenda forystumenn sérsambandanna oftast í því að vinna meira að málefnum líðandi stundar í stað þess að vinna að því að móta framtíðarsýnina og ákveða stefnuna. Það verður fróðlegt að fylgjast með kosningunni og þá hvort að menn verði starfhæfir á eftir. Menn mega heldur ekki gleyma því að þingin eru starfsvettvangur þar sem að ákvarðanir um framtíðina eru teknar. Vonandi ganga allir sáttir frá borði. Það er rétt hjá Hlyni að það er ekki sjálfgefið að eiga landslið í fremstu röð og ljóst að mikið þarf að gerast í því að skapa afreksíþróttum þá umgjörð og stefnu sem virkar til lengri tíma.

FIVB Sports Management Conference

Jæja þá er annasamri viku lokið og opnunarathöfninni á nýju höfuðstöðvum FIVB var fram haldið í gær en einn af hápunktunum var ráðstefnan sem að ég hafði umsjón með (FIVB Sports Management Conference) sem að haldin var í Ólympíusafninu í Lausanne.  Ég verð að segja að það var gaman að fá að hitta fyrir vel þekkta einstaklinga á þessu sviði og hlusta á þeirra visku. Það var náttúrulega búið að vera mikið stress í gangi enda 200 þjóðir viðstaddar og að auki þurfti ég að vera með fyrirlestur en þetta var skemmtilegur dagur í það heila og svo þegar ég heyrði íslensku talaði í Ólympíusafninu og hitti þá fyrir fjórar landa mína sem að fylgdu íslensku fimleikasveitinni sem að tók þátt í Evrópumótinu hérna í Lausanne sem er tölfræðilega ekki liklegur atburður (hlátur).

Það er alltaf gaman að hitta forseta landssambandanna og það er ekki lítið verk að samræma alla þætti og kannski má segja að starfsmenn okkar hafi verið orðnir lúnir í enda dagsins enda að hitta fyrir fólk sem kom frá Afghanistan og Írak, Vanatu og Fiji allt til Níger og Namibíu. Auðvitað hafði þetta fólk allt sína sögu að segja og ýmislegt hafði drifið á daga þeirra. Svo sem ekki í fyrsta skipti fyrir mig en það er alltaf eitthvað nýtt og það gefur starfinu gildi að sjá andlitin eftir að hafa staðið í tölvupóst samskiptum og átt símtöl við viðkomandi.

Það voru heilmiklar umræður um framtíð frjálsra félagasamtaka sem að eru ekki rekin áfram af hagnaðarsjónarmiði og sérstklega þá staðreynd að engin á þau í raun og veru, og þau lúta mismunandi stjórnun og aðhaldi á hinu ýmsu tímum. Sérstaklega var umræðan mikil um þann þáttinn og þá staðreynd að hæfasta fólkið fengist ekki lengur til þessa að stýra slíkum samtökum vegna þeirrar ábyrgðar sem að fylgir, svo sem hættu á málssóknum og annarri ábyrgðarsskyldu sem að menn gætu skapað sér. Þetta kom mér svo sem ekki á óvart en þetta er staðreyndin í N-Ameríku og víða í Evrópu. Ég hef reyndar sagt það að það þurfi að styrkja íslensku sérsamböndin til þess að halda úti sterkri skrifsstofu með fastráðningu á hæfu starfssfólki sem að haldi utan um þekkingu sérsambandsins vegna þess að stjórnarskipti eru tíð í samtökum sem að rekin eru áfram án hagnaðarsjónarmiðsins. Ég gæti skrifað langa pistla um málið en læt það vera að sinni.

Annars var dagsskrá ráðstefnunnar sem  hér segir á ensku:

Lausanne, May 10, 2008 - The Fédération Internationale de Volleyball, the world’s governing body for Volleyball, hosted a well-received sports management seminar on Saturday. FIVB President Dr. Rubén Acosta led the speakers with an absorbing presentation on “The manager as official, leader, coordinator and communicator” that drew appreciative applause from the audience of more than 200 people at the Olympic Museum.

Gudmundur Thorsteinsson, FIVB Technical and Development Director, opened the working session with a presentation focused on the National Federations’ planning fundamentals.

Sports marketing experts Professor Hans Westerbeek and Scott Kirkpatrick also made presentations to the contingent of FIVB Board Members, National Volleyball Federation Presidents, FIVB Council and Commission Presidents and special guests who attended the day-long conference.

The seminar was part of the wider celebrations surrounding this weekend’s inauguration of “Château Les Tourelles,” the new global headquarters of the FIVB situated on the banks of Lac Léman in Lausanne.

Dr. Acosta, the President of the FIVB since 1984 who wrote the acclaimed book “Managing Sport Organizations,” has worked tirelessly in the four roles outlined in the title of his presentation to make the FIVB the success story it is today.

Professor Westerbeek, Head of the School of Sport, Tourism and Hospitality Management at La Trobe University in Australia, discussed the “Role of the sport manager.” Prior to being appointed as Head of School, Professor Westerbeek worked as both an academic and consultant in the fields of international marketing and sport business.

The seminar closed with Kirkpatrick, U.S. Director of Sports Marketing for Hill & Knowlton, Inc., making a presentation on “How to maximise media coverage of your events and partnerships.”

Friday saw the grand opening ceremony of “Château Les Tourelles,” with VIPs including International Olympic Committee President Jacques Rogge, Swiss Federal Councillor and former Swiss President Samuel Schmid, Lausanne Mayor Daniel Brélaz, His Highness Sheik Rashid Bin Hamdan Al Maktoum and His Highness Sheik Saeed Bin Hamdan Al Maktoum attending an occasion deemed a huge success.

100 ára arfleið fagnað hjá Víkingum

100 ára afmæli Víkings var vel fagnað í gærkvöldi og fékk ég af því tilefni hringingu af landinu góða í norðri þegar partíið stóð sem hæst og menn voru að undirbúa koníaksstaupið til að hress sig. Heyrðist mér á viðmælendum mínum að þeir væru vel haldnir og ræddumu við meðal annars þá góðu daga þegar ég spilaði meðal með Víkingi í blaki. Blakiþróttin var þá tiltölulega ung og er það reyndar enn á Íslandi. Á þessum árum var margt brallað og ég man það vel að stelpurnar í mfl. kvenna gerðu það sérstaklega vel á þessum árum og ef menn horfa til rjáfurs í Víkinni þá blasir við sú staðreynd að engin deild í flokkaíþrótt á Íslandi átti annari eins velgengni að fagna. Flestar stelpurnar byrjuðu frá grunni og ef ég man rétt þá töpuðu flestum leikjum sínum í fyrstu en með þrotlausum æfingu og kínverska þjálfaranum Jia Chang Wen heitir reyndar núna Jóhannes Karl Jia nálastungusérfræðingur á Skólavörðustígnum og vel þekktur sem slíkur þá snerist dæmið við. Undir hans stjórn vann liðið öll helstu blakmótin ár eftir ár en þar voru líka margir skemmtilegir karakterar innanbúðar svo sem Særún Jóhannsdóttir, Björg Erlingsdóttir, Birna Hallsdóttir, Sigrún Kristjánsdóttir, Snjólaug Bjarnadóttir, Berglind Þórhallsdóttir og fleiri sem að ég man ekki eftir í augnablikinu. Þessar stelpur voru sannkallaðar hetjur á sínum tíma en því miður hefur afrekum þeirra ekki verið haldið hátt á lofti í allri umræðunni um afmæli Víkings. Það er eins og fólk geri sér ekki grein fyrir því að blakíþróttin er stór grein á heimsvísu og það hefði mátt gera blaksögunni betri skil þarna. Sérstaklega man ég vel eftir Lukkudögum blakdeildar Víkings sem voru dagatöl þar sem einn vinningur var dreginn út á dag og jafnvel bílar voru í vinnig. Blakdeildin var á endanum svo efnuð að hún þurfti að lána knattspyrnudeildinni en ég held að það hafi fengist seint og illa til baka ef þá nokkurn tímann. Annars mun einhverjir félaga minna það betur! Það voru margir þekktir einstaklingar sem að þjálfuðu mfl. karla á þessum árum og man ég þá helst Björgólfur Jóhannsson núverandi forstjóri Icelandair Group, Friðbert Traustason núverandi framkvæmdastjóri Sambands Íslenskra Bankamanna, Hannes Karlsson núverandi stjórnarformaður KEA, Guðmundur Arnaldson Rekstrarverktak auk allra kínverjanna sem þjálfuðu. Það var mikið líf í blakinu í þá daga! Ég fór reyndar mína leið og gekk til liðs við Íþróttafélag Stúdenta seinna meir en karlablakið lagðist af hjá Víkingi.

 

Ég tel reyndar að mörg íslensk íþróttafélög gætu sótt mikið til blakíþróttarinnar enda kostnaður við að stunda greinina margfalt minni en í öðrum greinum, á síðustu Ólympíuleikum var það opinberað að mest áhorf í sjóvarpi var á blak og standblak. Jæja núna er bara að vona að Víkingur hressist á næstu hundrað árum og hefji blakboltann til lofts á ný!

Ólympíuleikarnir bestir í sjónvarpinu

Það er ljóst að þau mótmæli sem hafa verið höfð í frammi víðsvegar um heiminn hafa skaðað ímynd Ólympíuleikanna í Peking. Hvað sem því líður þá er ljóst að leikarnir munu fara fram og kínversk stjórnvöld hafa byggt upp mannvirki sem eru aðdáunarverð. Prufu leikarnir hafa þegar farið fram í flestum greinum og allt er til reiðu með útbúnað og mannvirki en það er annað sem á eftir að vekja athygli en það verður hrikalega ströng löggæsla og ljóst að margir sem sækja leikana heim munu aldrei sjá annað en leikvangana og náttstaðinn. Mótmæli víðsvegar um heiminn hafa einnig leitt til þess að öryggisgæslan verður mun strangari og engum vettlingatökum mun verða beitt í Peking þar sem að flestir utanaðkomandi án miða mun eiga erfitt með að komast að leikvöngum og íverustöðum fjölmiðla og íþróttamanna. Menn verða sem sagt fangar í eigin tilveru í Peking og hversu eftirsóknaravert verður það? Eftir samtöl mín við einn af stjórnendum Adidas í Þýskalandi þá er nánast búið að loka á allan innflutning á vörum sem tengjast leikunum og nánast útilokað að fá undanþágur.

Það er eins og umræðan um vanheilsu kínverjara í málefnum Tíbets hafa valdið því að menn fóru að blanda saman mannréttindum og íþróttum. Það eru mannréttindi líka að íþróttamennirnir líði ekki fyrir allt saman. Mér segir svo hugur að leikarnir verða á endanum jákvæðir fyrir Tíbet og kannski upphafið af frjálsri umræðu um mannréttindi og frelsi víðsvegar um heiminn.  Eina vandamálið er að stjórnmálamennirnir hafa átt erfitt með að fóta sig í þessum málum og hafa sumir gefið út vanhugsaðar yfirlýsingar um leikana sjálfa í stað þess að einbeita sér að pólitískri orðræðu. Eitt af grundvallargildum Ólympiuhreyfingarinnnar er að hafna öllum stjórnmálalegum og trúarlegum afskiptum en það hafa sumir stjórnmálamenn ekki skilið ennþá og þeir hafa sumir hverjir átt í erfiðleikum með sig hvort þeir ætluðu að mæta eður ei. Hverslags skilaboð eru það til umheimsins? Þurfa pólitískir foringjar ekki að ganga fram fyrir skjöldu og hvetja til heilbrigðrar umræðu þar sem sættir og gagnkvæm virðing eiga að vera í forsvari þegar leitað er lausna? Mun ástand Tíbeta batna við það að menn sitji heima? Það er lágmarkskrafa að stjórnmálamenn hagi sér af ábyrgð og sinni opinberum skyldum sínum með því að leita að bestu og hagkvæmustu niðurstöðunni hverju sinni, nema hvað?

Að sniðganga Ólympíuleikana

Það hefur verið átakanlegt að fylgjast með umræðunni um að sniðganga Ólympíuleikana i Peking 2008. Frá sjónarhóli Alþjóðasérsambandanna, Alþjóðaólympíunefndarinnar, Ólympíunefnda, sérsambanda og íþróttamanna þá snúast Ólympíuleikarnir um að efla þau heit er íþróttir standa fyrir. Því miður eru þau heit ekki af pólitískum toga því að kjarninn í Ólympíusáttmálanum er sá að íþróttasamtök hafna öllum pólitískum og trúarlegum afskiptum enda ljóst að ef pólitísk viðmið ættu að ráða ferðinni þá væri alþjóðleg mót og alþjóðleg íþróttasamvinna fyrir bí þar sem að sífelld afskipti yrðu höfð. Það er líka ljóst að gildi íþróttanna standa fyrir samvinnu og að brjóta niður hvers konar múra er hefta mannlega reisn. Ef Ólympíuleikar eiga að taka mið af pólitískum afskiptum þá er ljóst að íþróttastarfið mun bíða skipbrot. Flestir þeir sem starfa að íþróttum skilja hagsmuni Tíbets og íbúa landsins en aðrar leiðir verður að fara en að beita pólitískum afskiptum af frjálsri íþróttastarfssemi. Margur kann hins vegar að benda á að mörkin séu oft á tíðum óljós og get ég svo sem tekið undir það eftir að hafa heimsótt ríki í Asíu þar sem að hið opinbera skilur stundum eftir fingraförin á starfinu. Slík afskipti eru ekki til fyrirmyndar en þegar að hið opinbera kostar starfið þá er oft erfitt að gagnrýna. Það má heldur ekki vanmeta þau jákvæðu gildi sem að Ólympíuleikarnir standa fyrir og sérstaklega þegar þeim er varpað yfir heimsbyggðina alla í gegnum frjálsa fjölmiðlun. Eru menn tilbúnir að setja slíka hagsmuni til hliðar? Það er auðvelt að koma fram og segja við styðjum Tíbet og við erum á móti ÓL í Peking, en hvað svo?

Nýr lyfjasáttmáli á leiðinni

Það var sannur vorþeyr í loftinu í Lausanne í dag þegar að horft var yfir Ouchy eða Lac Leman eins og heimamenn kalla vatnið sitt. Þegar horft var yfir vatnið frá Ólympíusafninu þá var einstök ró og friður yfir öllu og engir bílstjórar að mótmæla eins og Austurvelli. Annars var efnið að greina frá ráðstefnu Alþjóða Lyfjareftirlitsstofnunarinnar (WADA) í Lausanne í dag en þar var verið að kynna drög að nýja alþjóðlega lyfjasáttmálanum sem að verður tekinn í gagnið 1. janúar 2009. Margar breytingar hafa verið gerðar frá því að síðasta alheimsráðstefnan fór fram í Madrid í nóvember sl. en þar náðist ekki að klára endanlega útgáfu eftir að mörg alþjóðleg flokkaíþróttasambönd eins of FIFA, FIVB, FIBA og fleiri gerðu margar athugasemdir við fyrirliggjandi drög, sérstaklega hvað varðaði túlkun sáttmálans á hagsmunum og séreinkennum  flokkaíþróttanna, en margir hafa gagnrýnt að sáttmálinn taki of mikið mið af einstaklingsíþróttunum svo sem frjálsum, sundi o.s.frv. Ekki verður farið í smáatriðin hér en það er ljóst að vinnubrögðin og samvinnan hefur verið mun nánari en við gerð núverandi sáttmála sem að var staðfestur í Kaupmannahöfn 2003. Auðvitað hafa menn áttað sig á þeim agnúum sem hafa verið til staðar eins og títt er um nýjar reglur í þessum viðkvæma málaflokki. Því fer fjarri að menn séu sammála um alla hluti en það er ljóst að nýr iðnaður hefur orðið til þar sem að upp hafa  risið sérhæfðar rannsóknastofur og ráðgjafar sem að selja ráðgjöf og ýmsa þjónustu tengda lyfjaeftirliti. Það er líka búið að setja í nýja sáttmálann að engin þjóð fær að skipuleggja heimsíþróttaviðburði þ.e. ef viðkomandi land hefur ekki gerst aðili að UNESCO samþykktinni. Það vekur athygli að mörg ríki höfðu uppi stór orð í baráttunni gegn notkun ólöglegra lyfja í íþróttum í Madrid hafa ekki enn samþykkt UNESCO ályktunina. Það verður fróðlegt að fygljast með framhaldinu og sjá hvort að þeim ríkjum fjölgi sem að muni samþykkja ályktunina enda ljóst að þau ríki sem að skrifa ekki undir þessa samþykkt fá ekki að halda opinber stórmót . Í dag hafa einungis 85 ríki skrifað undir þessa samþykkt og ljóst að mikið þarf að gerast í þessum málum á næstunni ef vissar þjóðir ætla sér að fá að skipuleggja stórmót eftir 2010. Rétt er að geta þess að Ísland er eitt af þeim ríkjum sem að hefur samþykkt UNESCO ályktunina annars má sjá hérna: http://www.wada-ama.org/en/dynamic.ch2?pageCategory.id=484